Erfelijke aandoeningen bij de Belgische Herdershond, Tervuerense

Pijnstillende behandelingen en hersteloperaties hiervoor zijn kostbaar, ook omdat het een vrij grote hond betreft. De aandoeningen manifesteren zich vaak al op jonge leeftijd. Bij dit ras komen ook regelmatig epilepsie en maagtumoren voor. Deze aandoeningen zijn lastig te elimineren doordat ze zich vaak pas manifesteren als er al met de honden is gefokt.

Geschiedenis
Belgische Herders waren tot het eind van de negentiende eeuw alleen bekend als werkhonden van boeren en schaapherders. Ze werden niet gezien als een ras. Eind negentiende eeuw veranderde dat. In 1891 werd in Brussel door de dierenarts Prof. Dr. Reul de Club du Chien de Berger Belge (‘Belgische Herdershonden Club’) opgericht. Er werden in eerste instantie drie varianten erkend: de langharige, de ruwharige en de kortharige Belgische Herder. Sindsdien zijn er diverse kenmerken en varianten toegevoegd en geschrapt. Op 8 mei 1892 werd in Kuregem (een wijk in de gemeente Anderlecht) de eerste tentoonstelling voor Belgische Herders gehouden. In dat jaar werd de eerste rasstandaard opgesteld.

Oorspronkelijk werd de Belgische Herdershond gebruikt voor het hoeden van schaapskudden. Toen er steeds minder schapen waren, werd hij ingezet voor andere taken, zoals waken, verdedigen, speuren. Hij werd een veelzijdige gebruikshond. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden Belgische Herders gebruikt als wachters en boodschappers. Sindsdien zijn ze steeds populairder geworden als huisdier.

Eind jaren vijftig van de twintigste eeuw werden er definitief vier varianten erkend. De Tervuerense Herder – zo genoemd naar de gemeente Tervuren bij Brussel – werd een apart ras, naast de Groenendaeler, de Laekense Herder en de Mechelse Herder. Ze verschillen van elkaar in kleur en vachtsoort, en vinden hun oorsprong in verschillende regio’s van België.